امنیت زیستی در مزارع پرورش ماهی
امنیت زیستی دامپزشکی بهخصوص مزارع پرورش ماهی و آبزیان به دلیل رشد سریع جمعیت در جهان و کاهش ذخایر ماهیان مبحث مهمی است. دلایل مختلفی از جمله آلودگی آبها و تخریب محیط زیست، باعث شده است که نیاز شدیدی به تکثیر و پرورش آبزیان احساس شود. در همین راستا با عنایت به گسترش فعالیتهای تکثیر و پرورش ماهی در کشور، همچنین پرداختن به موضوع افزایش تولید در واحد سطح به علت محدودیت منابع آبی و پرورش متراکم ماهی، نیاز به کنترل شدیدتر بیماریها وجود دارد، چرا که عدم توجه کافی، میتواند خسارات جبرانناپذیری به همراه داشته باشد.
تجربیات سایر کشورها موید این موضوع است که علیرغم پیچیدگیهای درمان بیماریها، رعایت مسائل بهداشتی در مزارع تکثیر و پرورش ماهی به منظور پیشگیری از ورود آلودگی به محیط آبزی بسیار ساده است.
با ورود آلودگی به مزارع، زمینه برای ابتلای ماهی به بیماریها فراهم میشود که در صورت رخداد بیماری نه تنها مدیریت تولید با مشکل مواجه میشود بلکه در مواردی بازگشت به شرایط مطلوب را نیز غیرممکن میسازد. در این راستا شناخت مسائل بهداشتی و رعایت آنها، همچنین توجه به دستورالعملهای بهداشتی و بهطور کلی رعایت برنامه بیوسکیوریتی بسیار مهم و با ارزش است.
بیوسکیوریتی (امنیت زیستی) عبارت است از محافظت موجودات زنده در برابر اجرام عفونی، و در مزارع آبزیپروری به معنی حفاظت ماهیان در برابر عوامل عفونی (پاتوژنها) شامل (ویروس، باکتری، قارچ و انگل) بوده و برای طراحی برنامه موثر آن نیاز به دانش پرورش آبزیان و مدیریت مزرعه و راههای انتقال بیماریها است.
هدف اول برنامه بیوسکیوریتی، جلوگیری از ورود عوامل پاتوژن به محیط مزرعه است. منابع زیادی وجود دارند که میتوانند اجرام عفونی را وارد مزرعه نمایند. این منابع شامل تخم چشمزده، لارو، بچه ماهی، ماهی مولد، آلودگی آب و یا خوراک، اشخاص، حیوانات، تجهیزات، وسایل کار و ماهیان بیمار بهظاهر سالم (تحت کلینیکی) موجود در مزرعه هستند.
هر یک از این منابع احتیاج به ارزیابی و مانیتورینگ (پایش) مداوم جهت پیشگیری از ورود اجرام عفونی به مزرعه را دارد. بنابراین، بهنظر میرسد برنامه بیوسکیوریتی در آبزیپروری شامل پیشگیری و مانیتورینگ بیماریها، تمیز نمودن و ضدعفونی مزرعه و پیشبینی ایمنی متداول است.
نحوه انتقال پاتوژنها (عوامل بیماریزا)
در مزارع آبزیپروری ،پاتوژنها با چندین طریق منتقل میگردند:
الف- آب
ب- ماهی
ج- حاملین
د- ناقلین
ه- خوراک
آب
آب میتواند بعنوان یک مخزن بیماری وانتشارعوامل بیماریزا عمل نماید و حتی آبی که جهت حمل ماهیان زنده بکار میرود میتواند منبعی از باکتریها، انگلها و یا سایر اجرام باشند. پاتوژن ها توسط آب به آسانی از یک مزرعه به مزرعه دیگر و یا در مزارع دارای سیستم برگشتی آب از یک استخر به استخر دیگر منتقل میگردند.
ماهی
ماهی در استخرهای متراکم، عوامل بیماریزا مستقیما” از یک ماهی به ماهی دیگر منتقل شده و بیش از همه خود ماهیان، مخازن عمده بوده و میتوانند حاملین پاتوژن بدون علائم بیماری باشند. همچنین ممکن است که ماهیان نسبت به پاتوژن مخصوصی ایمن بوده و توانایی انتشار ارگانیسم به سایر ماهیان و یا به آب را داشته باشند. ماهیان بیمار و مرده مخصوصا” مخازن عمده ای از ارگانیسمهای بیماریزا می باشند و به همین علت جمع آوری سریع ماهیان بیمار و مرده و ضبط آنها در کوره لاشه سوز و یا دفن در چاه ضروری است.
حاملین(vector)
حاملین(vector) ، موجودات زنده ای هستند که می توانند ارگانیسمهای بیماریزا را از یک ماهی به ماهی دیگری منتقل نمایند، بعنوان مثال انگل سخت پوست آرگولوس(شپشک ماهی) نه تنها باعث آسیب ماهی میگردد، بلکه میتواند باکتریها و ویروسها را در بین ماهیان منتقل نماید. زالوها نیز حاملین دیگری هستند که انگلهای خونی و باکتریها را در بین ماهیان انتقال می دهند. پرندگان ماهیخوار و آبزی نیز از دیگر حاملین مطرح می باشند. بعلاوه افراد نیز با دستهای خود می توانند حاملین و یا پاتوژنها را از یک استخر به استخر دیگری منتقل نمایند.
ناقلین(fomites)
ناقلین(fomites)، اشیای بیجانی هستند که بیماری را منتقل می کنند و در مزارع آبزی پروری شامل تجهیزات، سطلها، ساچوک و لوله های سیفونی بوده که در صورت عدم ضدعفونی مناسب، میتوانند موجب انتقال گردند. مدفوع ماهیان، غذای مصرف نشده، جلبکها، گیاهان آبزی و سایر نخاله های متلاشی شده بستر مناسبی را جهت رشد و نمو پاتوژن های فرصت طلب فراهم می نمایند. کف استخرها می بایست از این آشغالها پاک شده و مسیرهای ورود و خروج آب به استخرها، هواده ها و سایر سطوح بایستی مکررا” تمیز گردند.
خوراک
خوراک و غذای ماهیان نیز میتواند منبعی از بیماریها باشد. خوراک منجمد و غذای زنده میتوانند باکتریها، انگلها، ویروسها و قارچها را منتقل نمایند. همچنین در صورتی که غذا به شیوه نامناسب انبار گردد، میتواند محتوی باکتریهای بیماریزا و میکوتوکسینها گردند. (میکوتوکسینها، ترکیبات شیمیائی خطرناکی هستند که بعلت رشد قارچها در غذا تولید میگردند)
کیفیت آب
کیفیت آب یکی از مهمترین شرایط پرورش آبزیان است و اولین قدم در آغاز تلاشها برای فراهم آوردن یک رابطه مناسب بین ماهی و محیط زیست است که باعث ارتقای شرایط بهداشتی و فیزیولوژیک ماهی خواهد شد. بنابراین حفظ کیفیت آب از نظر PH ، اکسیژن محلول و درجه حرارت و … در پیشگیری از بیماریها حیاتی بوده و پایش پارامترهای آن در برنامه روزانه مدیریت الزامی است. کیفیت آب مخصوصا” در مزارع با آب برگشتی بسیار بیثبات بوده و با نوسانات موقتی مثلا “با افزایش آمونیاک و نیتریت میتواند منتج به بیماری و خسارت قابلتوجه گردد. این نوسانات محیطی غالبا “با سرکوبی سیستم ایمنی و افزایش حساسیت آبزی به پاتوژنها شده و بسیاری از پاتوژنها نیز در محیط آبزی فرصت طلب بوده و تنها در مواقع استرس و با سرکوب ایمنی موجب بروز بیماری میگردند. ضدعفونی آب نیز موجب از بین رفتن و کاهش عوامل بیماریزا شده و بهطور معمول از دو تکنیک اشعه ماوراء بنفش (یو وی) و فناوری ازن بهمنظور ضدعفونی آب مزارع پرورش ماهی میتوان استفاده نمود.
تخم چشمزده
از دیگر روشهای جلوگیری از آلودگی و امنیت زیستی دامپزشکی، خرید تخم چشمزده، بچه ماهی و ماهی از تولیدکنندگانی است که مزرعه آنها عاری از آلودگی است و ارائه آزمایشات لازم و معتبر مبنی بر عدم آلودگیهای انگلی، باکتریایی، قارچی و ویروسی و همچنین ضدعفونی تخمهای چشمزده در مرکز تکثیر، الزامی است.
بهعلاوه بهمنظور اجتناب از بیماری، یک برنامه شدید و سخت قرنطینهای برای جدا کردن ماهیان تازه وارد لازم است. فاصله زمانی لازم برای دوره قرنطینه متغیر بوده ولی معمولا” مدت 30 روز در نظر میگیرند. در مدت قرنطینه، ماهیان میبایست بهدقت از نظر نشانیهای کلینیکی بیماری پایش شده، نمونهگیری برای تشخیص آلودگی و درمان در صورت تجویز انجام گردد. واکسیناسیون نیز یکی دیگر از روشهای پیشگیری است.
از دیگر موارد در مدیریت مطلوب شامل رسیدگی به تراکم ماهیان در استخرها، تغذیه و ژنتیک ماهیها بوده که با وضعیت بهداشتی و ایمنولوژیکی مناسب و مقاومت منجر به رفع بعضی از پاتوژنهای بالقوه میگردد. قسمت ضروری دیگر در برنامه بیوسکیوریتی، پایش بیماریها بوده که شامل برنامهریزی منظم جهت ارزیابی بهداشتی همه استخرهای یک مزرعه است و با توجه به موقعیت و وضعیت مزرعه، نمونهگیری از ماهیان تلف شده و یا ماهیهای زنده و یا از هر دو بهعمل میآید. در ماهیان از آبشش، پوست، باله و اندامهای داخلی بهویژه کلیه نمونه جهت کشت باکتریائی، جداسازی ویروسی و غیره استفاده میشود. به هر حال هیچیک از این آزمایشات نمیتواند کاملا” ضمانت عدم آلودگی به پاتوژنهای بالقوه را در جمعیت ماهیان نماید و تنها کمک به کاهش خطرات ناشی از بقای پاتوژن در جمعیت میکنند.
سرانجام از دیگر موضوعات مطرح در امنیت زیستی دامپزشکی شامل طرح وسایل کار، نحوه گردش این وسایل در بین کارکنان، دفتر ثبت دیدارگرها، روند ضدعفونی جهت تجهیزات و کارکنان، برنامه مدیریت زباله و پس ماندهها، راهبرد کنترل آفت بوده که جا دارد روند مجموعه مقررات در یک نظامنامه گردآوری شود.
به دلیل پیچیدگی روابط متقابل بین عامل بیماریزا، محیط آبی و شرایط فیزیولوژیک ماهی، همه ویژگیهای عوامل استرسزای فیزیکی، شیمیائی و زیستشناسی که به دنبال آنها موارد تهاجم بیماری رخ میدهد، تعیین نشدهاند.
بههرحال، در پرورش متراکم ماهیان، عوامل متداول و زمینهساز بیماری شناسایی شدهاند. این عوامل شامل اقدامات استرسزا در مراکز تکثیر نظیر دستکاری ماهی، رقمبندی از نظر اندازه، ایجاد تراکم بیش از حد و حمل ماهی در شرایط نامطلوب کیفیت آب، مانند پایین بودن اکسیژن محلول، بالا بودن غلظت آمونیاک و دیاکسیدکربن و درجه حرارتهای نامطلوب آب، کاهش جریان آب و غذای نامرغوب و … هستند. بالاخره استرس موجب افزایش حساسیت ماهیان به عفونت با پاتوژنهای فرصتطلب میگردد.